Sneeuwwitje

Er was eens een koningin die een kindje kreeg, met een huid zo wit als sneeuw. Ze noemde haar Sneeuwwitje. Toen de koningin stierf, trouwde de koning een ijdele vrouw. Een jaloerse koningin die elke dag in haar toverspiegel keek.

Ze vroeg: ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, Wie is de mooiste van het hele land?’ En de spiegel antwoordde altijd: ‘Majesteit, zo mooi als u is er geen, U bent het mooist van iedereen.’ Sneeuwwitje groeide op tot een wonderschone prinses.

Toen de koningin weer eens voor de toverspiegel stond klonk het: ‘O koningin, heel mooi bent u, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier, nu.’ De koningin was woest! Ze werd zo jaloers dat ze de jager vroeg om Sneeuwwitje in het bos te doden. Maar die kreeg medelijden met het prinsesje en zei: ‘Ren vlug weg, meisje. Veel geluk.’

Wanhopig dwaalde Sneeuwwitje rond totdat ze een klein huisje ontdekte. Toen er niemand opendeed stapte ze naar binnen. Daar telde ze zeven kleine stoeltjes om een tafel. En zeven kleine bedjes naast elkaar. Doodmoe ging Sneeuwwitje dwars over de bedjes liggen en viel meteen in slaap. ‘Pompom… Pompidom!’

Zeven vriendelijke dwergen kwamen thuis na een lange dag werken in de bergen. Toen ze Sneeuwwitje zagen waren ze heel verbaasd, maar gelukkig mocht ze bij hen blijven wonen. Sneeuwwitje hield het huisje schoon en zorgde voor het eten. Ze was gelukkig.

Toen de boze koningin ontdekte dat Sneeuwwitje nog leefde vermomde ze zich als appel-koopvrouw. Ze ging naar het huisje en liet Sneeuwwitje proeven van een rode, giftige appel. Het meisje viel meteen levenloos op de grond… De dwergen waren ontroostbaar en legden Sneeuwwitje in een glazen kistje op het mos.

Totdat een jonge prins voorbij reed….